Gimnastyka Artystyczna
Jeśli chcesz rozpocząć swoją przygodę ze sportem czy doskonalić swoje umiejętności. Nasi prowadzący pomogą Ci uwolnić twórczy potencjał i otworzą drzwi do świata sportu i sztuki. Skontaktuj się z nami, weź wygodny strój - widzimy się na sali !
Gimnastyka Artystyczna
Gimnastyka Artystyczna to jedna z najtrudniejszych technicznie, a jednocześnie najpiękniejszych dyscyplin sportowych. Jako jedna z niewielu jest uprawiana tylko i wyłącznie przez kobiety, a właściwie dziewczęta. Od roku 1984 weszła do programu letnich Igrzysk Olimpijskich.
Uprawianie sportu to przyjemność, ale też ogromna praca, nauka przezwyciężania własnych słabości, to szkoła życia. Gimnastyka Artystyczna uczy pracowitości, wytrwałości, samodzielności, samodyscypliny, systematyczności w pracy i w działaniu, stanowczości, buduje odporność psychiczną oraz kształtuje upór w dążeniu do wyznaczonych sobie celów. Pozwala zdrowo i miło spędzać czas wolny, poznać nowe koleżanki, uczy koleżeńskości i współżycia w grupie.
Gimnastyka Artystyczna
Gimnastyka artystyczna jest jedną z najpiękniejszych i jednocześnie jedną z trudniejszych olimpijskich dyscyplin sportowych – od najlepszych wymaga lat ćwiczeń… Jest sportem pełnym wdzięku i piękna, ale też wymagającym zaangażowania i poświęcenia od zawodniczek. Kształtuje piękną sylwetkę, uczy gracji, wyrabia kondycję i siłę charakteru. Jak każdy sport uczy zasad fair play.
Gimnastyka Artystyczna to jedna z najbardziej ogólnorozwojowych dyscyplin sportu dla dziewczynek. Jest podstawą nie tylko dla innych dyscyplin sportowych, ale i tańca. Pozytywnie wpływa na motorykę i ogólną koordynację.
To także umiejętności społeczne takie jak autoprezentacja, współpraca i współzawodnictwo, umiejętność komunikowania się z koleżankami w różnym wieku i różnych narodowości. Empatia i wzajemne wparcie, a co za tym idzie piękne przyjaźnie między zawodniczkami.
To ciekawy sport zawiera elementy gimnastyczne, taneczne, baletowe i akrobatyczne. Jest też ciągłym wyzwaniem gdyż wymaga opanowania kolejno coraz to nowego przyboru: skakanka, obręcz, piłka, maczugi, wstążka.
Gimnastyka artystyczna kształtuje prawidłową postawę, rozwija szybkość, siłę i wytrzymałość, zwiększa obszerność ruchów w stawach i gibkość kręgosłupa, polepsza koordynację ruchową, doskonali równowagę i skoczność. Dynamiczność ćwiczeń w gimnastyce artystycznej pobudza krążenie krwi, poprawia przemianę materii, sprzyja wzrostowi wytrzymałości. Rozwija cechy psychiczne, pracowitość, wolę, upór i wytrwałość. Wpływa na rozwój takich czysto kobiecych cech, jak miękkość, gracja i płynność ruchów. Uprawnianie gimnastyki pozwala pozbyć się dziewczętom skrępowania i niezręczności. Zawodniczka wykonująca układ powinna zaprezentować swoje umiejętności taneczne, mimiczne, rytmiczne, akrobatyczne, a nawet plastyczne, dlatego przedmiotem nauczania gimnastyki artystycznej stała się sztuka wyrazistego ruchu i w tym właśnie tkwi specyfika tej czysto kobiecej dyscypliny sportu. Wyrabia poczucie rytmu, zaznajamia z rozmaitymi środkami wyrazu muzycznego, a także pozwalają na lepsze zrozumienie muzyki i właściwszą jej interpretację. Ćwiczenia z techniki tańca klasycznego to ćwiczenia przy drążku i na środku sali. Ćwiczenia baletowe pomagają prawidłowo utrzymać tułów, ustawić odpowiednio nogi, ułożyć właściwie ręce i głowę, wpływając tym samym na uzyskanie właściwej estetyki i elegancji ruchu niezbędnej w gimnastyce artystycznej.
Ćwiczenia z techniki tanecznej stanowią największą grupę ćwiczeń, którą muszą opanować gimnastyczki, by w dalszym szkoleniu móc ją połączyć z manipulacją przyborami. Wzajemne zaś ich połączenie jest podstawowym kryterium oceny ćwiczeń. ćwiczenia te powinny być wykonywane przy udziale całego ciała, w sposób ciągły, na przemian z elementami napięcia i rozluźnienia, ze zdecydowaną dynamiką, amplitudą, szybkością i ekspresją ruchu, w ścisłym połączeniu z muzyką i pracą przyboru. Do ćwiczeń tych zalicza się różnego rodzaju chody, biegi i kroki taneczne, ćwiczenia nóg, ramion i głowy, skłony i fale tułowia, pozy równoważne, obroty, podskoki i skoki. ćwiczenia akrobatyczne do niedawna służyły jako środek w rozwjaniu gibkości i zwinności. Aktualnie w kompozycjach ćwiczeń dopuszcza się następujące grupy elemetnów akrobatycznych, wykonywanych w ścisłym powiązaniu z elementami techniki przyboru: przewroty w przód, w tył lub boczne bez zatrzymania; powolne (nie tempowe) przerzuty w przód, w tył lub bokiem, bez zatrzymania w pionie, na jedną lub dwie ręce, lub na przedramionach, bez przerywania ciągłości ćwiczenia.
Gimnastyka Artystyczna
Opanowanie skomplikowanych układów gimnastyki artystycznej wymaga od zawodniczek dużej sprawności ruchowej, koordynacji nerwowo-mieśniowej, zdolności manipulacyjnych, odpowiedniego przygotowania aparatu ruchowego, słuchu muzycznego i poczucia rytmu.
Dlatego sport ten łączy wychowanie fizyczne z wychowaniem muzycznym i estetycznym wpływając na organizm dziewcząt,
na jego harmonijny rozwój.
Gimnastyka artystyczna wyrosła na ideach Jean-Georges Noverre’a, François Delsarte’a i Rudolfa Bode – wszyscy oni wierzyli w ekspresję ruchową – wyrażanie się za pomocą tańca i ćwiczeń różnych części ciała. Pehr Henrik Ling rozwinął dalej te idee w swym systemie wolnych ćwiczeń, który promował „gimnastykę estetyczną”, gdzie uczniowie wyrażali swoje odczucia i emocje za pomocą ruchu ciałem. Koncepcja taka poszerzona została przez Catharine Beecher, która założyła Zachodni Instytut Żeński (Western Female Institute). W programie gimnastycznym Beecher „wdzięk bez tańca”, dziewczęta ćwiczyły w rytm muzyki, zaczynając od ćwiczeń kalisteniki przechodząc do bardziej wytężonych aktywności. W latach 80. XIX wieku Szwajcar Émile Jaques-Dalcroze rozwinął eurytmikę – formę treningu fizycznego dla muzyków i tancerzy. Francuz Georges Demenÿ stworzył ćwiczenia do muzyki, które były tak ułożone by promować wdzięk ruchu, elastyczność mięśni i dobrą postawę. Wszystkie te style połączono około 1900 roku w szwedzkiej szkole gimnastyki artystycznej, która. Mniej więcej w tym czasie estończyk Ernst Idla określił stopnie trudności dla każdego ruchu. W roku 1929 Hinrich Medau założył w Berlinie The Medau School – szkołę, w której gimnastyczki trenowały „nowoczesną gimnastykę” i rozwijały umiejętności posługiwania się przyborami.
Ciało zarządzające tym sportem na szczeblu międzynarodowym – Międzynarodowa Federacja Gimnastyczna wprowadzała w latach: 2001, 2003, 2005 i 2008 zmiany do zasad punktowania tak by podkreślić wagę elementów technicznych i zmniejszyć skalę nieobiektywności w sędziowaniu. Przed rokiem 2001 sędziowie przyznawali punkty w skali do 10, w 2003 roku wprowadzono skalę do 30 punktów, w 2005 roku do 20 punktów, a w 2008 roku znów powrócono do skali ocen z 30 punktami. Na całkowitą ocenę składają się punkty w trzech podskalach: techniki, wartości artystycznej i wykonania. Międzynarodowa Federacja Gimnastyczna podejmuje też decyzję o tym, jakie przybory mają być używane podczas zawodów. Obecnie uznane są tylko cztery z pięciu możliwych rodzajów przyborów. Do 2010 roku maczugi nie były używane w kategorii seniorek. Od 2011 roku na szczeblu krajowym, w kategorii seniorek zarzucono skakankę.
Zawody międzynarodowe odbywają się w kategorii juniorek – poniżej 16 roku życia; seniorek – w wieku lat 16 i powyżej. Gimnastyczki w Rosji i Europie zwykle zaczynają treningi w bardzo młodym wieku a średni wiek elity zawodniczej przypada na późny wiek nastoletni (15-19 rok życia) lub wczesne lata 20-te. Do najważniejszych zawodów sportowych zaliczają się igrzyska olimpijskie, mistrzostwa świata w gimnastyce artystycznej, zawody Pucharu Świata i turnieje Grand-Prix.
